Arkadaşlarım beni çok iyi tanıdıklarını ve ne zaman ne yapacağımı hep tahmin edebildiklerini söylediler. Yok, hayır inanmadım başta fakat birkaç kez kanıtladılar bana bunu. Birkaç olay esnasında arkadaşlarım benim ses tonuma göre ağlayacağımı bir kâğıda yazdılar ve ben ağlamadan önce elime tutuşturdular.
Ağladıktan sonra kâğıdı okuduğumda bak şimdi ağlayacak yazmışlar. Bir keresinde yine bu şekilde kâğıda söylediğinin doğru olduğuna emin yazmışlar. Ve emindim. Birkaç defa böyle küçük oyunlarla inandırdılar beni buna. Bende sordum nasıl anlıyorsunuz diye. Uzun süredir birbirimizi tanıdığımızdan dolayı olaylara verdiğimiz tepkilere bağlı olarak sesimizin tonlarını tanımışlar artık.
Bu olay genelleme yapılabilir bir olaymış. Birçok insanın ses tonu vereceği tepkiye göre aynı doğrultuda değişirmiş.
Mesela titreyen ses heyecana işaretken ve eğer titreme boğazdan geliyor ve kelimeler boğuk boğuk çıkmaya başlıyorsa gözyaşları yolda demekmiş. Kısık seste konuşma bir olayın doğuracağı veya alınacak cevaplara karşı olan korkuyu ifade edermiş. Eğer sesteki vurgu iyiyse konuşan kişi cümlenin eslerine dikkat ediyorsa, yüksek sesle ve noktalama işaretleri varmış gibi düzgün konuşuyorsa emin olduğu bir konu veya doğru bildiği bir şeyden bahsediyor demekmiş. Bir de tabi konuşurken kelimeler arasında ara veren gereksiz duraklar yapan kişiler cümle toparlayamıyor ve karşıdaki kişiden utanıyor demekmiş. Kalın sese sahip olmasına rağmen insanlar sevdiği kişilerle konuşurken istemsiz olarak sesini inceltirmiş.
Bir de en çok şaşırdığım şey insanların saygı duyduğu kişileri dinlerken onların gözünün içine bakarak normal tonda ünlemler yapıyor olmasıymış.
Hiç dikkat etmemiştim böyle şeylere fakat gerçekten de gözlemlediğim zaman bunların doğru olduğuna kar verdim. Gerçekten insanların kendileriyle ilgili öğrenmesi gereken ne kadar çok şey var…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder